Written by
kaungnanne
Posted on
19.01.13
Last Updated
19.01.13
ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕တြင္
ကုိယ္ပုိင္စာေပသီးျခားရွိသည္။ သီးျခားစာေပရွိေသာ္လည္း ဖတ္တတ္သူနည္းလွသည္။
ပအုိ၀္းစာေပသည္ ကရင္စာေပထက္ပင္ ေရွးဦးက်သည္ဟုဆုိ၏။
ပအုိ၀္းစာေပျဗဟၼီအကၡရာပြားျဖင္ၿပီး၊ ေရွးေဟာင္းျမန္မာအကၡရာအသတ္၊ အစပ္မ်ားႏွင့္ နီးစပ္သည္။ စာမူမွာ (၂) မ်ဳိးကြဲလ်က္ ရွိ၏။ ၎တုိ႕မွာ ရွမ္းျပည္မူ (ေတာင္ႀကီး) ႏွင့္အလံတစ္ရာမူ (သထံုႀကီး) တုိ႕ျဖစ္သည္။ စာအားျဖင့္ ေရးသားျခင္းထက္ လကၤာျဖင့္ေရးသားျခင္းကိုပို၍ႏွစ္သက္ၾကသည္။
ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕တြင္ အကၡရာအထူးအျခား မရွိေပ။ ျမန္မာအကၡရာကိုသာယူၿပီးသံုးစြဲခဲ့၏။ အကၡရာတီထြင္မႈ မျပဳဘဲ ႏွစ္ေပါင္း ၾကာရွည္စြာ သံုးစြဲခဲ့သည္မွာ ယေန႕တုိင္ပင္ျဖစ္၏။
ျမန္မာဗ်ည္းသရမ်ားကိုပင္ သံုးစြဲသည္။ သရမ်ားကို ပအုိ၀္းအသံထြက္ႏွင့္ညီေအာင္ ျပန္လည္ တီထြင္၍ သံုးစြဲၾကသည္။ ထုိ႕ျပင္ ပအုိ၀္းစာေပသည္ ျမန္မာစာေပ ပင္မမွ ခြဲထြက္ေသာ
စာေပအခက္အလက္တစ္ခုဟုဆုိႏုိင္သည္။ သုိ႕ေသာ္ “သ၊စ၊ရ” တုိ႕သည္ ျမန္မာအသံထြက္ႏွင့္ မတူေပ။ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသား တုိ႕က၊ “သ” ကို “စ” ဟုလည္းေကာင္း၊ “စ” ကို “က်” ဟုလည္းေကာင္း၊ အသံထြက္ေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မြန္ အသံထြက္ပံုႏွင့္တူေလသည္။ “ရ” ကို (ြၽေ) သံျဖင့္ ေျပာၾကေရးၾက၏။
ပအုိ၀္းစာေပတြင္ ေလာကုတၱရာစာေပက ပုိ၍မ်ား၏။ လူမႈေရးစာေပနည္းေလသည္။ သုိ႕ေသာ္ေလာကီဆုိင္ရာ က်မ္းမ်ား၊ ေဗဒင္၊ နကၡတ္၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရးစာေပမ်ားကိုလည္း ပအုိ၀္းစာေပတြင္ေတြ႕ႏုိင္ေပသည္။ ေလာကုတၱရာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာေကာင္းႏုိးရာရာ ပါဠိ စာမ်ားကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ပအုိ၀္းဘာသာသို႕ျပန္ဆုိေရးသားၾက၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ပအုိ၀္းစာေပကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ဦးပဥၥင္းမ်ား၊ ရဟန္း လူထြက္မ်ားကသာ အမ်ားဆံုး ေရးသားျပဳစုၾကေပသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ သာမန္အရပ္သားမ်ား၊ စာေပလုိက္စားေသာ အရပ္သားမ်ားလည္း ေရးသားျပဳစုၾက၏။ ပအုိ၀္းစာေဟာ ဆရာမ်ား၊ သာမန္အရပ္သားမ်ားသည္ စတုိလကၤာသြားျဖင့္သာ ေရးသားဖြဲ႕ဆုိၾကသည္။ ယခုအခါ ေက်းဇူးရွင္ အလံတရာ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ပိဋိကတ္သံုးပံုကို ပအုိ၀္းဘာသာသုိ႕အားထုတ္ျပန္ဆုိေနသည္။
ေတာင္တြင္းၿမိဳ႕ ပထမေတာင္ေက်ာင္းႀကီးတြင္ ရွမ္းျပည္မူ (ေတာင္ႀကီး) စာကိုပံုႏွိပ္ေသာ ပအုိ၀္းစာေပပံုႏွိပ္စက္ရွိ၏။ ထုိပံုႏွိပ္စက္ သည္ ပအုိ၀္းစာေပသာမက ျမန္မာ၊ ရွမ္းဘာသာမ်ားျဖင္လည္း ပံုႏွိပ္ေပးေလသည္။ ေရွးကမူ ပအုိ၀္းစာကို ေပ၊ ပရပိုက္မ်ားေပၚတြင္ေရးၾက၏။ ေနာင္တြင္ ရွမ္းစကၠဴကိုေခါက္၍ ႏွစ္ဘက္စလံုးတြင္ေရးၾက၏။
ပအုိ၀္းစာေပျဗဟၼီအကၡရာပြားျဖင္ၿပီး၊ ေရွးေဟာင္းျမန္မာအကၡရာအသတ္၊ အစပ္မ်ားႏွင့္ နီးစပ္သည္။ စာမူမွာ (၂) မ်ဳိးကြဲလ်က္ ရွိ၏။ ၎တုိ႕မွာ ရွမ္းျပည္မူ (ေတာင္ႀကီး) ႏွင့္အလံတစ္ရာမူ (သထံုႀကီး) တုိ႕ျဖစ္သည္။ စာအားျဖင့္ ေရးသားျခင္းထက္ လကၤာျဖင့္ေရးသားျခင္းကိုပို၍ႏွစ္သက္ၾကသည္။
ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႕တြင္ အကၡရာအထူးအျခား မရွိေပ။ ျမန္မာအကၡရာကိုသာယူၿပီးသံုးစြဲခဲ့၏။ အကၡရာတီထြင္မႈ မျပဳဘဲ ႏွစ္ေပါင္း ၾကာရွည္စြာ သံုးစြဲခဲ့သည္မွာ ယေန႕တုိင္ပင္ျဖစ္၏။
ျမန္မာဗ်ည္းသရမ်ားကိုပင္ သံုးစြဲသည္။ သရမ်ားကို ပအုိ၀္းအသံထြက္ႏွင့္ညီေအာင္ ျပန္လည္ တီထြင္၍ သံုးစြဲၾကသည္။ ထုိ႕ျပင္ ပအုိ၀္းစာေပသည္ ျမန္မာစာေပ ပင္မမွ ခြဲထြက္ေသာ
စာေပအခက္အလက္တစ္ခုဟုဆုိႏုိင္သည္။ သုိ႕ေသာ္ “သ၊စ၊ရ” တုိ႕သည္ ျမန္မာအသံထြက္ႏွင့္ မတူေပ။ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသား တုိ႕က၊ “သ” ကို “စ” ဟုလည္းေကာင္း၊ “စ” ကို “က်” ဟုလည္းေကာင္း၊ အသံထြက္ေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မြန္ အသံထြက္ပံုႏွင့္တူေလသည္။ “ရ” ကို (ြၽေ) သံျဖင့္ ေျပာၾကေရးၾက၏။
ပအုိ၀္းစာေပတြင္ ေလာကုတၱရာစာေပက ပုိ၍မ်ား၏။ လူမႈေရးစာေပနည္းေလသည္။ သုိ႕ေသာ္ေလာကီဆုိင္ရာ က်မ္းမ်ား၊ ေဗဒင္၊ နကၡတ္၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရးစာေပမ်ားကိုလည္း ပအုိ၀္းစာေပတြင္ေတြ႕ႏုိင္ေပသည္။ ေလာကုတၱရာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာေကာင္းႏုိးရာရာ ပါဠိ စာမ်ားကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ပအုိ၀္းဘာသာသို႕ျပန္ဆုိေရးသားၾက၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ပအုိ၀္းစာေပကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ဦးပဥၥင္းမ်ား၊ ရဟန္း လူထြက္မ်ားကသာ အမ်ားဆံုး ေရးသားျပဳစုၾကေပသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ သာမန္အရပ္သားမ်ား၊ စာေပလုိက္စားေသာ အရပ္သားမ်ားလည္း ေရးသားျပဳစုၾက၏။ ပအုိ၀္းစာေဟာ ဆရာမ်ား၊ သာမန္အရပ္သားမ်ားသည္ စတုိလကၤာသြားျဖင့္သာ ေရးသားဖြဲ႕ဆုိၾကသည္။ ယခုအခါ ေက်းဇူးရွင္ အလံတရာ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ ပိဋိကတ္သံုးပံုကို ပအုိ၀္းဘာသာသုိ႕အားထုတ္ျပန္ဆုိေနသည္။
ေတာင္တြင္းၿမိဳ႕ ပထမေတာင္ေက်ာင္းႀကီးတြင္ ရွမ္းျပည္မူ (ေတာင္ႀကီး) စာကိုပံုႏွိပ္ေသာ ပအုိ၀္းစာေပပံုႏွိပ္စက္ရွိ၏။ ထုိပံုႏွိပ္စက္ သည္ ပအုိ၀္းစာေပသာမက ျမန္မာ၊ ရွမ္းဘာသာမ်ားျဖင္လည္း ပံုႏွိပ္ေပးေလသည္။ ေရွးကမူ ပအုိ၀္းစာကို ေပ၊ ပရပိုက္မ်ားေပၚတြင္ေရးၾက၏။ ေနာင္တြင္ ရွမ္းစကၠဴကိုေခါက္၍ ႏွစ္ဘက္စလံုးတြင္ေရးၾက၏။
No comments:
Post a Comment